فوبیای از دست دادن
احساس میکنم در مرحله ای از زندگیم واقع شدم که شدیدا در حال از دست دادنم..ترسی که نمی دونم شروعش کجا بوده..وقتی دوروبریام یکی یکی چمدون بستن و مهاجرت کردن آدمایی هیچ وقت فکر نمی کردم نبودنشون تا این حد بهم بریزتم..یا وقتی که عزیزی پنج دقیقه بعد از رسوندن من تصادف کرد و برای همیشه رفت..
من فوبیای از دست دادن همه چیز رو دارم..گاهی فکر میکنم لحظه ها چه ارزشی دارن وقتی محکوم به نابودی ان؟ چرا کسایی رو دوست داریم که قطعا یک روزی نیستند؟ حتی اگه اون روز صد سال بعد باشه
هواپیما هم برای فوبیای من شده نماد..نماد رفتن و از دست دادن..نه از دست دادن شخص، بلکه از دست دادن یک فضا..فضایی که با آدم های محدودی برای خودت ساختی و دومینو وار روی سرت خراب میشه..و همه ی آدم هایی که از این پازل ها جدا میشن به فضا های دیگه ای ملحق میشن، و فقط تو میمونی که عاجزی.. مثل یک حیوان نجیبی وسط گل زندگی گیر کرده ای و دیگر هیچ..
