رسیدن به اینجا
روزهای زیادی در زندگیم به خودم گفتم دیگه به اینجام رسیده، دیگه نمیتونم ادامه بدم..اما ادامه دادم چون مجبور بودم. گاهی خودم هم از این همه ظرفیت تعجب میکنم و به خودم میگم چه پوست کلفت شدی دختر.. روزهایی هم بود که در مواجهه با این حجم از نادانی و آزار و اذیت دیگران به خودم میگفتم این مملکت و هرچی که توش هست مال شما من باید برم..من مال اینجا نیستم و نباید خودمو اینجا تلف کنم..شاید روزای خوبی بودن چون یک امید به بهبود هرچند واهی وجود داشت.
فرصت تصمیم گیری نداشتم که بگم انتخاب کردم که بمونم و کشورم رو بسازم، نه..هنوز نمیتونستم درست و غلط تصمیممو تشخیص بدم که زنجیر ها یکی پس از دیگری پا بندم کردن. و شاید چون هیچ وقت تصمیم نگرفتم برای همیشه تو این برزخ بمونم که آیا رفتن درست بود یا موندن..
به هر ترتیبی بود زندگی اینجوری پیش رفت..
امروزدوباره به اینجام رسیده و با خودم میگم تو با این حجم کمی که رو کره زمین اشغال کردی مگه چقد ظرفیت داری؟ چطور تا الان دووم آوردی و دیوونه نشدی!
احساس میکنم جایی گیر کردم، احساس میکنم یکی دست و پاهمو بسته و منو وادار کرده به رنگ محیط شدن به احمق شدن..حس میکنم کم کم دارم شبیه همین آدمای دورو برم میشم..در گفت گو با آدم ها مثل بازجو ها عمل میکنم و خودمو تا جای ممکن منفور میکنم
حس میکنم داره دیر میشه..حس میکنم جرات شجاعت و جسارت در من مرده..حس میکنم محکومم..محکوم به همه چی
به طرز احمقانه ای منتظر یک منجی ام، منتظر یک اتفاق شبیه معجزه..که این هم تفکر هم حتما ناشی از همین زندگیه که برای خودم ساختم همین آدمایی که شدن هم صحبت هر روزم..همین همکارا..همین همشهری ها..همین همسایه ها..همین هموطن ها..
اینا رو مینویسم که بدونم دارم تو چه دنیایی زندگی میکنم، اینارو مینویسم تا بدونم در این نقطه من هنوز زنده ام..مینویسم تا بدونم که واقفم به این سیر نزولی حیات
