شادمهر عقیلی

شادمهر عقیلی فقط یک خواننده لس آنجلسی ساده نیست، همه استعداد و خلاقیت شادمهر به کنار اما اون نماد یک رنسانس موسیقی در داخل کشور هست، نمیشه بهش گفت قریانی..اما کسی نمیدونه اگر شادمهر نمی رفت مسیر موسیقی پاپ در ایران به چه سمتی پیش میرفت

فیلم هایی مثل پر پرواز و شب برهنه، هرچند ضعیف در محتوا و پرداخت اما بیانگر حالات درونی بچه های نسل خودشه، اوخر دهه پنجاه و اوایل دهه شصت.. نسلی که داد نزد..اعتراضشو با پوشیدن شلوار جین و گوش دادن آلبوم دهاتی نشون داد و این فرصت رو داشت تا دوران هیجان انگیز اصلاحات رو لمس کنه

پاپی که شادمهر پایه گذاری کرد لطیف بود..عشق هنوز با مقداری حیا شناخته میشد، اینو کاملا میشه از محتوای ترانه ها حس کرد

نسل بعدی وقتی خواست دنیارو بشناسه، سبک رپ وارد ایران شد، سبکی که اساسا برای بیان اعتراض بنا شده، و نسل امروز خیلی معترض تره، حتی پاپ هم خشن تر شد، ریتم موسیقی ها تند تر شد محتوا ها اکثرا به سمت خیانت و غم پیش رفت

شادمهر هیچ وقت نمیخواد به ایران برگرده، جایی خونده بودم که گفته دیگه اونقدرا جوون نیستم که برای کار کردن بجنگم..

شادمهر عقیلی برای من همیشه محترمه، حداقل برای خوندن آهنگ دهاتی