change

این که تا الان اینجا چی نوشتم مهم نیست، مهم اینه که اینجا مال منه و هر طور که دوست دارم توش مینویسم و الان اونقدر ذهنم تو شوکه که چیزی جز مسائل مربوط به زندگی مشترک نمیتونم بنویسم

من ازدواج کردم..هرچند هنوز خودم باورم نمیشه و به نظرم جمله سنگین و خنده داری میاد حتی..

فکر میکردم ازدواج یعنی پایان تنهایی، اما حالا حس میکنم با ازدواج تنها تر میشی چون همه چیز فقط دو نفره اس و نمیتونی و نمی خوای هیچ کس دیگه ای رو وارد مسائل ات کنی..واسه همین مینویسم شاید..

حلقه تو دستم به شدت اذیتم میکنه برای منی که از طلاجات بدم میاد خیلی سخته حلقه دست کردن اما نمیتونم و نمی خوام از دستم درش بیارم، به امید اینکه عادت کنم

مراسم عقدمون همون جوری که من میخواستم شد، هرچند اصلا اونجوری که خانواده ام میخواستن نبود، شایدم اولش اونجوری که بهنام میخواست نبود.. من از جشن عقد و هزینه های الکی متنفر بودم و خیلی سر این با خانواده ام بحث کردم..چقد سخته که واسه کسی مهم نیست تو به عنوان فرد اصلی مراسم چی دوست داری و  چه جوری بهت خوش میگذره..اما من کار خودمو کردم هر چند با دلخوری خانواده ام و یا سو استفاده از رودربایستی بهنام..

اینکه بخوای همه رو راضی نگه داری تقرییا غیر ممکنه و میدونم تازه اول راهه

تصمیم گرفتیم سر خونه زندگی رفتن رو بذاریم واسه بعد از دفاع من یعنی دو سال دیگه.. و میدونم چقد سخته

نباید غر بزنم از ندیدنش، از شب کاریاش، از خستگیاش  از هزار تا مسئله دیگه ای که عواقب نامزدیه، وچقدر پیچیده اس..

گاهی فکر میکنم از تحمل ذهن من خارجه و خودخواهانه و زیرکانه همه تصمیمات و عواقبش رو به بهنام واگذار میکنم اما نهایتا دوست دارم تصمیمی رو بگیره که دل من میخواد..

من حتی نمیدونم دل خودم چی میخواد..زیاد بهش فکر میکنم اما به یک خلایی میرسم که بیش از پیش گیج میشم و اینجاس که فکر میکنم چقد تنهام..

فقط میتونم خداروشکر کنم که همسرم از من عاقل تره و بسیار صبور در مقابل دیونه بازی های من..

بیشتر خواهم نوشت..به ثبات ذهنی بیشتری نیاز دارم ولی حتما بیشتر خواهم نوشت