من و هندزفری و هراز

اینجا همون هرازه همون جایی که گوگوش پشت موتور بهروز وثوق بهش میگفت دوستت دارم همون جایی که بوی مسافرای نوروزی میده..
فلش بک: من و سپیده نشسته بودیم رو به جاده و ماشینارو نگاه میکردیم بهش گفتم میدونی دلم چی میخواد دلم میخواد سوار یکی از این ماشینا شم و فقط برم..کسی ازم نپرسه کیم و کجا میرم..
هراز پر از زیباییه پر از راز..وقتی ازش میگذرم نقابمو یه جاهایی شاید نزدیکای همون پیست آبعلی یا شاید اطراف همون دریاچه سبز جا میزارم..راستش نمیدونم کی..نمیدونم منه بی نقاب کدومم..کدومش راسته..
هراز رویاییه..یه رویای قشنگ بین کوه و مه و نور..یه سرش هیولای تهران..پر از واقعیت و زندگی پر از جنگ برای بقا..پر از درس و پول و هواپیما.. یه سرش هم لطافت شمال بوی بهارنارنج و رخت خواب خونه پدری
هراز فقط یه جاده نیست..هراز خلاصه ای از زندگی منه